در قسمتی از وصیت نامه ی (رابرت ن. تست) این چنین آمده است:

روزی فرا خواهد رسید که جسم ناتوان من، آنجا زیر ملافه ی سفید وپاکیزه ای قرار میگیرد و آدم هایی که سخت مشغول زند هاو مرده ها هستند، از کنارم میگذرند...آن لحظه فرا خواهد رسید که دکتر بگوید:(مغز او از کار افتاده است) و به هزاران علت دانسته و ندانسته، زندگیم به نوعی به پایان رسیده است.

در چنین روزی، تلاش نکنید به شکلی مصنوعی و بااستفاده از دستگاه، زندگیم را به من برگردانید. دوستان من، این را بستر مرگ ندانید، بگذارید آن بستر زندگی بنامم! و بگذارید جسمم، به دیگران کمک کند که به حیات خود ادامه دهند.

چشم هایم را به انسانی بدهید که هرگز طلوع آفتاب، لبخند زیبای یک نوزاد و شکوه عشق را در چشم های یک زن ندیده است. قلبم را به کسی بدهید که شور عشق را نچشیده است تابفهمد که ضربان نامنظم قلب یعنی چه! خونم را به نوجوانی بدهید که او را از تصادفی بیرون کشیده اند، لطفا کمکش کنید تا زنده بماند و نوه هایش را ببیند. کلیه هایم را به کسی بدهید که زندگیش به ماشینی بستگی دارد که هر هفته خون او را تصفیه میکند.

استخوان هایم، عضلات و رشته های اعصابم را بردارید و به پاهای یک کودک فلج پیوند بزنید.

سلول هایم را بردارید و بگذارید که به رشد خود ادامه دهند؛ تا به کمک آنها پسرک لالی بتواند فریاد بزند و دخترک ناشنوایی، زمزمه ی باران را روی شیشه ی اتاقش بشنود.

آنچه را در من باقی می ماند، بسوزانید و خاکسترم را به دست باد بسپارید تا گل ها بشکفند.اگر قرار است چیزی از وجود مرا دفن کنید، بگذارید خطاهایم، ضعف هایم و تعصباتم نسبت به همنوعان دفن شود.گناهم را به شیطان و روحم را به دست خدا بسپارید؛ و اگر دوست داشتید، گاهی با انجام عمل خیری و یا با گفتن کلام محبت آمیزی به کسی که نیازمند شماست، یادم کنید.اگر آنچه را گفتم برایم انجام دهید، همیشه زنده خواهم ماند.